ayna

Gözlerim gözlerimle aynada buluşunca korkuyorum, bakışlarımı kaçırmaya çalışıyorum. Sanki çok şey diyecek gibi bakıyorum kendime. Yalnızca kendime ama bu bakışlarım. Başkasıyla karşı karşıyayken gözlerim değil de o gereksiz yere sivrilen dilim devreye giriyor. Karşımdakinin gözlerine bakıp sadece gözlerle konuşup anlaşmayalı kaç zaman geçti bilmiyorum. Çok sık görüştüğüm bir insanın göz rengini 2 ay sonra farkediyorum (Malesef güzel olduklarını farkedip, mal gibi 2 ay neden bakmadığıma dertlenip gittiklerinde de gözleri bir türlü aklıma gelmeyince üzülüyorum) . Bakmayı başarabilirsem gördüğüm sadece kendi gözlerim oluyor. Benim gibi dilinin ayarı olmayan bir insan için çok büyük bir hata bu!

Şu aralar 6 tarafı aynalarla kaplı bir odada hissindeyim. Bakışlarımı kaçıramıyorum, gözlerim bile ne demek istediğinin farkında değil, onlar da kendini bilmez, ne dediğini bilmez anlatışlarda. Bazen ağlak, bazen dik dik, çok sık sinirli, nadiren sevecen, ara sıra güleç, aşırı aşık bakışlar. Hal böyle olunca daha fazla aklım karışıyor. Kendi kendimi daha bir anlamaz olurken, dilim daha sivirileşiyor, bakışlarım daha fazla başkalarından kaçıyor. Bu gidişle o 6 tarafı aynalarla kaplı işkence odasında yapayalnız kafayı yicem.

Benim böyle bakışmalardan kaçan bir insan olacağım aslında çocukluğumdan belliydi. Aptalca bir oyun oynardık çocukken, kim konuşmadan en uzun süre karşılıklı birbirine bakacak diye bir oyun. Meğer çok anlamlı ve gerekli bir oyunmuş. Ben çok çabuk sıkılır ve konuşmaya başlardım. Aslında gülmeye çünkü bir türlü gözlerimi karşıdakinin gözlerine odaklayamaz, burunda takılır kalırdım. Bir süre bir insanın burnuna bakınca, o burun çok komik bir hal alıyor. İşte o anları burna odaklanıp komik hale getirmek yerine gözlere odaklanıp değerlendirseydim şu anda başarılı bir göz konuşmacısı olabilir ve belki dilimi törpüleyebilirdim.

Neyse geçmiş zaman işte! Telafisi mümkün müdür bilemem. O yüzden her bilinmezliğimi attığım zamana bunu da atıyorum.

* https://www.artinfo.com/news/enlarged_image/30135/135460/