Burada birileri hakkında olumsuz konuşmamaya, nefret kusmamaya azami gayret ediyorum. Şimdi biraz kusayım da son günlerde hasıl olan asabiyet halini bir nebze törpülesin diye düşünürken, çevreye rahatsızlık vermeme adına blogdan başka bir adres de bulamıyorum.
Anlatacaklarım sıkıntının ana kaynağı değil. Büyük kaynaklardan beslenen mutsuzluklara "caba" olarak, en münasebetsiz zamanda ortaya çıkıp asabiyeti körükleyen insanlar. Hani şıkır şıkır bir zamanda gelse fazlaca iplenmez ama, şeytanın karı boşadığı zamanda zaten barut gibiyken adamı ayar eden abiler, ablalar. İşte onlar:
Dükkan Yancıları: Kah telefonda müşteriyle gırtlaklaşırken, kah veresiye defteri karıştırıp cinnete gelmek üzereyken peydah olurlar. "Valla en iyisini yaptın abi, kendi işin olsun, küçük olsun. Hiç değilse karışanın yok" favori cümleleridir. Hayır, desem "Doğuş Grubu'na CEO oldum" bu sefer de "En temizi abi, boğulacaksan büyük denizde boğul" diyecek eşşoğlusu, adım gibi biliyorum. Ağzının üzerinden sumsuk eksik edilmemelidir.
Pek Bi' Merak Edenler: Elbette eşim dostum merak edecek halimi, ahvalimi ama bu dediğim zurnanın son deliği olup da herkesle, dolayısıyla benimle ilgili her şeyi pek bir merak eden homo sapiensler. "Bu iş ekmek yediriyor mu" cümlesini çok severler. İçiyor musun eskisi gibi, kazağı nereden / kaça aldın, hangi partiye oy verdin, yarin ile hoş musun... En tırtından en mahremine her şeyi merak ederler. Yalnız merak etmezler, aynı zamanda muhatabını uyuz ederler. Bilardo ıstakasıyla girişmek farz-ı kifayedir. Haaa! Unutuyordum. Bir de yüzük parmağını sıvazlayıp gevşek gevşek sırıtırken, "Paşa yok mu bişeyler, gelin melin; evlen artık" diyenler var ki onlara söyleyecek söz, edecek küfür, yapacak işkence bulamıyorum. Bre putperest, bre firavun; ben sana soruyor muyum "Nasipse ne zaman boşanıyosunuz" diye! İnsansı seni!!
Her Şeyi Bildiğimi Sananlar: Bunlar tartışmasız her lafa "Abi sen bilirsin bunu" diye başlarlar. Ardına ekle artık ne eklersen: Benim araba kaçtan gider, hatuna hediye ne alayım, Soma Linyit - Sökespor maçına 1 vereyim mi, Shell'in mazotu mu iyi BP'ninki mi, buğday mı ekmeli arpa mı, Varna Savaşı kaç yılında oldu... Bilmiyorum dersin, ikna olmaz. Akıl verirsin, beğenmez ensesini kafasını tokat içinde bıraktığımın.
Sanal Paylaşımcılar: Forward mail olsun, facebook videosu olsun ölümüne paylaşırlar. Faşizm, din, fanatizm gibi damarlardan beslenirler. Çeçen mücahitlerin kafa kesişini, Fenerli Okocha'nin fi tarihinde attığı golü, Esma-ül Hüsna'yı, bor minerallerinin kıymetini, hiç sevmediğim bir adamın şarkılarını defalarca millete yollamaktan katiyen sıkılmayan insanlardır. Paylaşıyomuş... Yerim öyle paylaşmayı! Elindeki ekmekten bir lokma vermez g.tveren.
Ertem Şener, Emre Tilev, İlker Yasin Üçlüsü: Sinir barajı dolmuş, kapakları zorlanıyor zaten. Eve gideyim de maç izleyeyim diyorum. Söver sayar rahatlarım hiç değilse diyorum. Ne mümkün! Bu üçü hiç sürpriz yapmadan tüm Şampiyonlar Ligi ve Avrupa Ligi maçların ırzına geçiyor. Tamam, kuru kuru isim sayma, arada da bilgi ver ama bunlar bambaşka arkadaş. Yok yok, NTV Spor maçları alıp Murat Kosova, Ercan Taner, Güntekin Onay bu üçlünün yerini almadıkça hafta içi maç izlemek haram bana.
Avrupa Konutları ve Modacı Elitist: Esen Pen'in bet sesli montaj ustasına rahmet okutur, o derece. Gündüz haber aralarında çok çıkıyor bu reklam. Konut reklamlarının birinde doktor anne var, birinde mesleğini hatırlayamadığım tenis oynayan emmi. Ama bir tanesi var ki, sakinken dahi ayar ediyor beni. Zaman kötüymüş de, insanın komşuları iyi olmalıymış. Tamam, ona itirazımız yok ama abla ne anlıyor "iyi" den? Rafine zevkleri olacakmış, stil sahibi olacakmış, estetik kaygıları olacakmış. Hele hele ikide bir "dii mi şekerim" demiyor mu. O şekerim diyen diline kızgın maşayla dalasım var modacı abla! Şekerimmiş... O elit totona tinerciler tıklasın inşallah!
Yok mu daha? Ühhüüüüüü, çok! Bunlar bir çırpıda aklıma geliverenler. Ama dakika itibariyle blogundan, sözlükten, köşesinden, ekrandan vs. ona buna sallayanlara müthiş hak verdim.
Rahatladım vre!
"Bir şişe şarapta, bütün kitaplardakinden daha fazla düşünce vardır" buyurmuş Pasteur.
Haftasonu denilen anlar Cuma eve gelip çıkmaya hazırlanırken ilk biranın açılmasıyla başlar ve Pazar günü iş hazırlıklarıyla sonlanır. Daha önceleri sektirmeden Cumasını Cumartesini sokaklarda, ismini bile hatırlamadığı mekanlarda fink atarak geçiren ben baya bir süredir kendisini eve kapatmış durumdayım. Bu haftasonu için kendi kendime ne olursa olsun dışarı çıkma sözü verdiydim. Arayıp soran haftasonu birşeyler ayarlayalım, birşeyler yapalım diyenlerim yok değil, sağolsunlar varlar. Ben ayar kısmında kitleniyorum yalnız. "Ayarlayalım birşeyler yapalım" lafını duydum mu "tamam yapalım ama uygun olursak yapalım, şimdiden ayarlayamayalım" diye yapıştırıyorum. Sonuca gelirsek: ayarsız ben, makyajlı giyinik vaziyette ben, elinde telefon onu bunu arayan ben, plan beğenmeyip evde oturan yine ben. Madem dışarı çıkma kararı veriyorsun ee o zaman neden adam, grup, plan vs beğenmiyorsun? Bu hallerim için şahsıma yapılan tek yorum ise şu: "hep daha iyisini bekliyorsun". Yani çok da yanlış değil hem sevdiğim insalarla çıkacağım, hem istediğim yere gideceğim, hem istediğim saatte döneceğim. 
Maraton denen şeyin bir sonu olmazsa anlamı olmaz değil mi? Sonu yok olmasa mukavemetı nasıl ölçeceksin ki? İşte sabırda böyle bir şey. Bir sonu, bir haddi var. Yoksa mukavemetımızı nasıl bilebileceğiz?
Beni günün her hangi bir diliminde ki 1:25 saniye içinde yerin dibine sokan ve yine bir başka günün her hangi bir diliminde ki 1:25 saniye içinde gökyüzüne fırlatan aynı adam. Yüzümü astıran ya da koşarak ona buna sarıldıran o adam. Yanlış adam. Aslında benim yanlışlarımı su yüzüne çıkaran, daha bir yanlışa sevkeden, bir türlü kendime dönmeme, toparlanmama imkan vermeyen adam. Ben artık onda suçun olmadığını ve kendimin yanlış olduğuna karar verdim. Kesinlikle yanlış ve dengesiz olan benim. Nerden mi anladım?
Arkadaşı aradım telefonu kapalı. Ben ne zaman "bu böyle" dedim diye soracaktım. Haziran diyecekmiş ki azcık araştırmayla buldum zaten. Hazirandan beri gerzek gerzek "bu böyle" şeklinde geziyorum demek ki. Çünkü içimdeki o enerjisini şeytandan aldığını kabul ettiğim his Hazirandan bu yana zerre değişmemiş olmalı ki şarkıyı 4 ay sonra aynı şekilde dinleyebiliyorum.
2 post açıp hiç birini yollayamadım ya, şu içimdekileri çıkaramadım ya 3. postta saçmalayı kabul ettim ya. Gidenin arkasından el sallanmasının, su dökülmesinin, vedalaşmaların ve kavuşmaların kendine has güzelliğini anlatamadım ya bir de bunu her gün yaşadığımı yazıp sildim ya ben artık başka bir şey demiyorum kendime.
Şimdi Yürütülüyor: M F Ö - M. V. A. B 
Gözlerim gözlerimle aynada buluşunca korkuyorum, bakışlarımı kaçırmaya çalışıyorum. Sanki çok şey diyecek gibi bakıyorum kendime. Yalnızca kendime ama bu bakışlarım. Başkasıyla karşı karşıyayken gözlerim değil de o gereksiz yere sivrilen dilim devreye giriyor. Karşımdakinin gözlerine bakıp sadece gözlerle konuşup anlaşmayalı kaç zaman geçti bilmiyorum. Çok sık görüştüğüm bir insanın göz rengini 2 ay sonra farkediyorum (Malesef güzel olduklarını farkedip, mal gibi 2 ay neden bakmadığıma dertlenip gittiklerinde de gözleri bir türlü aklıma gelmeyince üzülüyorum) . Bakmayı başarabilirsem gördüğüm sadece kendi gözlerim oluyor. Benim gibi dilinin ayarı olmayan bir insan için çok büyük bir hata bu! 
"Oraya gitme demedim mi sana?
Yokluk içinde birikiyor. Anlatamıyorsun. Anlatacak kelimeleri bulamıyorsun. Yok ki! Neyi nasıl anlatasın?
Toz pembe bulutlarım çok geçmeden uçtu ve yerini zifiri karanlığı getirecek olan kara bulutlarıma bıraktı. O pembe halin 24 saati aşabildiğine şükretmeli.
4 Eylül 2009 
Burası Adana
Burası Livorno Stadio Armando Picchi
Senin son 9 senene -sekmelere uğrasada çok önemli olmadı hiçbir zaman- şahidim. Hakkında söyleyebileceğim birçok şeye sahibim. Hangi birini söyleyim desem, başlayınca bitirmem gereken noktayı kestiremem. Hem birini unutursam sonra çok üzülürüm. Bir postta tüketemeyeceğim kadar çoklar. Aklıma geldiğinde beni bir defa üzdüğünü hatırlamadığım, hatırlayamadığım çünkü olmayan -olsa da zaten benden kaynaklı olur kesin, olmasın ama, dikkat edeyim bari :)- asla üzülmesine kıyamayacağım güzel insan Wory, nice yıllara!
Ne güzel bir şarkıydı o, gecenin sabaha karşısında geldip dilime dolanan...
Gönlümün kuytusu,
Haftosunu kulaklığımı gittiğim bir yerde unutmuşum ve hala gidip alamadığımdan sabah yürüyüşlerim nahoş geçiyor. Şehrin algılanacak - algılanmayacak tüm gürültüsünü duyuyor gibiyim (Yanımdan geçenlerin hışır hışır kumaş sesleri gibi). Ayrıca gözümle gördüğüm herşeyi daha fazla yorumluyorum sanki (Mesela bir afişte kadının kuşlara attığı yem kafasından büyük geldi bugün ve ben dönüp öyle mi gerçekten diye baktım). Bir de ne zaman nerde olmam gerektiğini kestiremiyorum sanki hiç ilerlemiyor gibi geliyorum. Elif Şafak'ın Araf'ında ki Ömer gibi olmuşum meğersem. O da dinlediği şarkılara göre zamanı anlamlandırıyordu. Bende de şöyle bir şey var, dinlediğim şarkının sonunda bilmem ne cafenin önünde olmalıyım, şu köşeye varmalıyım, yol durumu bitince işyerine girmeliyim gibi.
Şimdi Yürütülüyor: İbrahim Tatlıses - Beyaz Peynir
