git ve kafani toparla

Belki bir seneden fazla bir zamandır görüş(e)mediğim arkadaşıma gittim. Eskiden gelsin diye yolunu gözlediğim ya da ben yanına gidebileyim diye vakit kolladığım bir insan bu. Defalarca geceyi kah konuşarak kah gülüşerek ya da benim ağlak onun azarlar hali ile sabaha bağladığım biri. Bu sefer öyle olmadı işte. Sustum, bir şey anlatamadım, çok cılız gülüşme oldu, ağlak değildim ama onu biliyorum, uykuya da yenik düşmedim basbaya bilerek ve isteyerek uyudum. Sabah benim ağır bir travmada olduğum, çok düşündüğüm, kurguladığım ve böyle çok fazla yaşayamayacağım sonucuna varmıştı. "Yazık!" dedi. Bir sigara içimlik süre kadar yerimden kalkamadım, dolaba, pencereye, perdeye, tavana, parkelere baktım. "Ne düşünüyorsun?" diye sorduğunda "eve nasıl gideceğimi" diyebildim. Aşk acısı çektiğimi, yine yanlış bir adamı sevdiğimi, aşık olduğumu, bir an bile onu düşünmeden duramadığımı, onu çok özlediğimi, göremediğimi, dokunamadığımı, ondan sebep sürekli saçmaladığımı felan söyleyemedim. Zaten sebep ne olursa olsun bir acı çektiğim konuşma ve hareketlerimden anlaşıldığı için söylememe de gerek yoktu hani.

Dengesiz bir şekilde konuşuyor dengesiz bir şekilde hareket ediyormuşum. Aşk değil miydi bu ya? Aşk bir dengesizlik işi değil miydi?

Orhan Pamuk'un Masumiyet Müzesi'ni okuyorum. 290. sayfasına geldim ve her sayfa atlayışımda Kemal gibi olmaktan korkuyorum. Sanki değilmişim gibi, saplantım felan yokmuş gibi. Tamam, onun kadar olmasa da az buçuk yakınım. Eşyalara bağımlılığımı 9 ay önce bırakma kararı almış ve yıllarca biriktirdiklerimi bir çırpıda atmıştım, atmak zorunda kaldım da denebilir aslında. Şimdi de çok kurtulmuş değilim işin gerçeği. Kemal gibi ben de hala bana "o an"ı hatırlatsın diye birşeyleri saklar dururum. Orama burama sürmüyorum ama. Adam kızın kullandığı cetveli bile ağzına soktu be.

Orhan Pamuk mutluluk için şöyle bir şey yazmış; "Mutluluk, insanın sevdiği kişiye yakın olmasıdur yalnızca". Bu cümleyi okuyunca şöyle bir kendime baktım, sanki mutsuz olduğumu yeni farketmiş gibi "evet, mutluluk insanın sevdiği kişiye yakın olmasıdır" diye Pamuk'u doğruladım.

Karıncalardan nefret ediyorum ama beni inatla yalnız bırakmadıkları için onları tebrik ediyorum, tebrik ederken telef ettiklerim için yaradandan tabiki af diliyorum.

*http://www.etravma.com/