Yapraksız Yonca

Şimdi Yürütülüyor: Özlem Tekin - Herkes Şanslı Doğmuyor

Cevapları kaydırdığını son soruda fark eden, üst düğmeyi yanlış iliklediğini en alt düğmeye gelene kadar göremeyen, son sigarasını hep tersten yakan, arabayı yıkattığı gün istisnasız yağmur yağan, son yediği çekirdek hep acı çıkan, trafikte limiti ilk aştığı yerde radara sobelenen, düğün evinde morali, sahnedeyken akortu bozulan, tavlada sürekli tek kapıya gele atan, on tane anahtar deneyip doğrusunu hep sonuncuda bulan insan!

Su dakikadan sonra emin ol, seni çok iyi anlıyorum.

Yeniden

Şimdi Yürütülüyor: Yine Düştük Yollara

İki aydır nerede bu adam diye sorup yoklayan çoğaldı, sağolsun merak eden, etmeyen. Hem eşe dosta bir özet geçeyim, hem de uyuşukluğumu atayım, kendi bloguma tekrar hoşgeleyim dedim.

Uzun zamandır kovaladığım bir iş vardı, bilen bilir. İşe alım sürecim tamamlandı. Önce topladılar bizi eğitime aldılar falan. Bir üç hafta İstanbul'daydım. Vakit buldukça en hatırlı dostlarımla vakit geçirdim. Çok güldüm, çok eğlendim. Neticede evime bir dünya güzel anı, nispeten dinlenmiş bir kafa ve bir çatlak omuzla döndüm. Yakın çevreden "nazar" demeyen hemen hiçkimse kalmadı. Sol kolumu kullanamıyor olsam da bu kadarla gelmiş geçmiş olsun diyorum. Elimden bu fazlası gelmiyor çünkü.

Döner dönmez işe başladım zaten. Evvelce de dediğim gibi bir ilçeden diğer ilçeye gidiyordum ama, gittiğim yerin yaşadığım yerle zerre aalakası yok. Muhafazakarlığıyla nam salmış bir ilçe olmasına rağmen "Comandante Tekel Bayii" diye bir dükkan buldum. Sahibi hoş sohbet, duvarda Ernesto resimleri falan... Enteresanlık peşinde koşanlar kaçsın metropollerden, ne kadar ilginç şey varsa ufak yerlerde.

Evi, düzeni taşıdım, iyi kötü bir düzen kurdum. Dışarıda yapılacak fazla bir şey olmadığından, uzun zamandan sonra akşamları yalnızım artık. Şimdilik iyiyim ama ne zaman sıkılacağım bilinmez.

Bir dünya tasa, kuruntu yapılacak şey varken anormal bir iyimserlik hasıl oldu bana. Haydi bir de böyle deneyeyim yaşamayı.